„(…) nawet dobrych kapłanów opanowała jakaś małoduszność i apatia, połączone z pesymizmem, że w dzisiejszych stosunkach i z dzisiejszym społeczeństwem nic zrobić nie można” – mówiono na zjeździe księży diecezji przemyskiej w 1921 r. Mija 100 lat od śmierci św. Józefa Sebastiana Pelczara, biskupa przemyskiego, który włożył ogromny wysiłek, by zarazić wiernych swoją energią i ufnością, że ze społeczeństwem zawsze można zrobić coś dobrego.
Miejscem, w którym mieszka Bóg, dla Żydów była świątynia. Jezus przekracza granicę świątyni i mówi: Nadchodzi jednak godzina, owszem już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli chce mieć Ojciec (J 4,23).
Uczenie się wdzięczności jest trudną szkołą. Szczególnie, gdy czujemy się w jakimś obszarze „mocni” lub gdy nie zdajemy sobie sprawy z tego, co mamy. Póki wszystko toczy się znanym nam rytmem, jesteśmy spokojni i wydaje się nam, że sobie w życiu radzimy. Utwierdzamy samych siebie w przekonaniu, że panujemy nad sytuacją.
Księża odchodzili i będą odchodzić. Jeśli w społeczeństwie będzie więcej rozwodów, będzie i więcej odejść z kapłaństwa, bo jesteśmy z tej samej gliny ulepieni
Jezus przypomina nam ważną naukę o miłości, która od Boga pochodzi, bo On jest Miłością. Mamy do czynienia z trzema formami miłości.
Bóg przymnaża wiary wcale nie na czerwonych dywanach i podczas zakrapianych biesiad czy charytatywnych koncertów – lecz w ciemnościach.
Pan Bóg ma przeogromną moc i może wszystko, oczywiście poza tym, co złe. Jest jednak ktoś, kto może z Nim rywalizować o prymat w naszych sercach. Jest ktoś, kto może Go bez większych problemów zdetronizować. Bardzo często zresztą tak się dzieje. Krótko mówiąc, Pan Bóg ma w naszych sercach potężną konkurencję – nas samych.
Na postawione w tytule pytanie należy odpowiedzieć jednoznacznie i stanowczo. Nie ma aniołów-kobiet. Podobnie jak nie ma aniołów-mężczyzn. Anioły nie są przede wszystkim ludźmi, a chociaż posiadają osobowość, to jednak obce jest im rozróżnienie ze względu na płeć. Nie zmienia to jednak faktu, że zarówno Biblia, jak i sztuka sakralna, używają ludzkiego wyglądu, aby przedstawić istoty duchowe. I w tym wypadku sprawa nieco się komplikuje.
Każdy człowiek otrzymuje od Boga sumienie. Jest to aparat podobny do telefonu. Przez ten aparat Bóg mówi każdemu, co jest dobre, a co jest złe. Co należy czynić w danym momencie, a czego unikać.
Każde stygmaty są tajemnicą. W przypadku siostry Wandy Boniszewskiej charakterystyczne było to, że krwawienia przybierały na sile w pierwsze czwartki miesiąca, w Wielkim Poście oraz w tzw. suche dni – środę, piątek i sobotę – praktykowane w Kościele katolickim na początku każdej pory roku. Czyż to nie zadziwiające, że nawet stygmaty „wpisały się” w prawo Kościoła katolickiego?