Rodzina, szkoła, Kościół, środki społecznego przekazu to główne miejsca ukazywania wartości i celów ludzkich dążeń. Podejmujący się współuczestnictwa w wychowaniu człowieka powinni wiedzieć, że zadanie to wymaga szczególnej odpowiedzialności i zaangażowania, zarówno umysłu, jak i serca.
Każdy człowiek chciałby żyć w świecie lepszym i doskonalszym od dnia poprzedniego. Wobec panoszącego się na każdym etapie życia nieporządku zdajemy się mówić stanowcze „nie”, ale funkcjonalność tego stwierdzenia i jego ugruntowanie w codzienności pozostawia wiele do życzenia. Wszyscy chcielibyśmy czegoś więcej, tymczasem napotykamy szereg nieprawidłowości, które zmuszają nas do życia w poczuciu wstydu i bezradności. Jednym z takich przykładów jest przemoc seksualna wśród młodzieży. Zagadnienie niezwykle ważne, zwłaszcza w dobie „narzucającego” się nam wychowania prorodzinnego i seksualnego.
Wprowadzenie w szkole katolickiej zasad savoir vivre’u jako jednej z perspektyw wychowania chrześcijańskiego, której towarzyszą określone umiejętności, sprawności i cnoty, pomaga w realizacji podstawowego programu wychowawczego: życia w perspektywie wartości.
Kultura ‒ to, co zostaje, kiedy zapomnisz wszystko, czego się nauczyłeś. (Selma Lagerlöf)
Wolontariat oznacza dobrowolną, bezpłatną pracę, przede wszystkim na rzecz osób chorych, niepełnosprawnych, niedostosowanych społecznie
Dobry wolontariusz to skarb. Fakt, że pracuje on bez wynagrodzenia, nie oznacza, że nie trzeba mu stworzyć jak najlepszych warunków do pracy. Może właśnie zasługuje na wiele, skoro godzi się bezinteresownie poświęcać swój czas dla innych.
Komunikacja jest sposobem na ekspresje samego siebie, własnych uczuć, przemyśleń. Może odbywać się w sposób ustny (model odbiorca i nadawca przy bezpośrednim kontakcie) lub w formie pisemnej, ale wówczas nie jest wymagany bezpośredni kontakt osób, które wymieniają się informacjami.
Uczucia odgrywają wielką rolę w życiu człowieka. O tym, czy miłość, radość, przyjaźń znaczą coś dla człowieka, czy towarzyszą jego drodze przez życie, czyniąc je bogatszym i szczęśliwym, decydują w znacznym stopniu wrażenia i przeżycia z okresu dzieciństwa.
Indywidualizacja pomaga dostosować systemowe działania celowane do konkretnego dziecka. Unifikacji może podlegać jedynie ogólne zapatrywanie się na rzeczywistość, ale nigdy nie może jej ulec spojrzenie na konkretnego człowieka, bowiem każdy człowiek jest inny, ma własną specyfikę funkcjonowania i znajduje się w innym punkcie swojego życia.
Pośród wielu koncepcji obecnych w pedagogice odnajdujemy indywidualizację kształcenia i personalizm. Podstawą obydwu jest potrzeba organizowania szkoły, w której każdy uczeń może realizować swój potencjał w atmosferze akceptacji jego osoby i szacunku.