Konkurencyjność i rozwój oraz marketing są terminami bardzo popularnymi szczególnie na gruncie ekonomii i polityki. Stają się słowami –kluczami, za pomocą których następuje komunikacja w ramach konkretnego państwa, narodu, społeczności czy też na arenie międzynarodowej.
Każdy naród zdaje się posiadać swoją specyfikę. Zdaniem amerykańskiego socjologa, M. Lernera, Anglików wyróżnia to, że wszystko uznają za dozwolone, poza tym, co jest zabronione, Niemców – to, iż wszystko traktują jako zabronione, z wyjątkiem tego, co jest dozwolone, Francuzów – to, że wszystko uważają za dozwolone, nawet to, co jest zabronione, natomiast Rosjan – to, iż wszystko jest dla nich zabronione, nawet to, co jest dozwolone. Czy jest wobec tego coś, co wyróżnia także Polaków? Jakie cechy posiada polski charakter narodowy? Jakim narodem są Polacy?
Pytanie, jacy naprawdę jesteśmy, należy do najważniejszych pytań o naszą tożsamość narodową. Jak wynika ze zwykłej obserwacji, wiedza na ten temat coraz więcej znaczy w świadomości społeczeństwa. Wskazuje na to również zainteresowanie wynikami sondaży – opinii, które prezentują obraz współczesnych Polaków.
Teatr dziś jest już mniej zjawiskiem stricte artystycznym, a bardziej narzędziem w rękach środowisk politycznych o profilu lewacko-liberalnym. Narzędziem, które ma formować społeczeństwo, głównie młodzież, w kierunku zgodnym z opcją lewacko-liberalną, a tym samym z preferowaną przez tę opcję wizją świata. Taką wizją, w której nie ma miejsca dla Boga, wartości chrześcijańskich i narodowych, natomiast jest miejsce na nieograniczoną wolność. Wolność od wszystkiego.
Teatralność gestów i podszyte public relation stymulowanie emocji społecznych to ważne elementy uprawiania współczesnej polityki. Niestety, w tym kontekście coraz bardziej widoczna staje się niezdolność lub niechęć polityków do jasnego artykułowania zasad i celów rządzenia, a towarzyszące temu upartyjnienie większości obszarów życia publicznego i uzurpacja posiadania nieograniczonej władzy nad obywatelami rodzi w społeczeństwie niezrozumienie sensu polityki i apatię w działaniu. Dlatego konieczne staje się przypomnienie, czym w istocie ma być polityka, a to właśnie pokazuje św. Tomasza z Akwinu koncepcja prowidencji ludzkiej.
Jeśli można porównać suwerenność ludzkiej osoby i suwerenność państwa i w następstwie próbować ustalać jakieś relacje pierwszeństwa i zależności, to jawią się tylko dwie możliwości w ustalaniu prymatu suwerenności – albo pierwotnie suwerenem jest państwo, a osoba ludzka zyskuje jakieś uczestniczenie w suwerenności od państwa, jako silniejszej i pierwotniejszej postaci suwerena; albo odwrotnie – pierwotnie suwerenem jest ludzka osoba, która udziela w pewnym zakresie praw suwerena samemu państwu.
W polskim systemie prawnym znajduje się coraz więcej przepisów prawa, które napisane są niestarannie, w sposób nazbyt ogólny, tak, iż stają się podstawą dwóch skrajnie różnych opinii prawnych, tak samo dobrze jednak uargumentowanych. Efekt jest taki, że to ostatecznie sąd, w węższym lub szerszym składzie, dokonując subsumcji określonego stanu faktycznego pod konkretną normę, podejmuje jednocześnie ostateczną interpretację przepisu i daje jego wykładnię. Cóż jednak z tego, skoro wyroki sądu nie stanowią precedensu na wzór brytyjskiego common law i kolejne sądy mogą dokonać innej, skrajnie różnej interpretacji?
Antropomorfizacja instytucji państwa przyczyniła się do wprowadzenia do dyskusji na temat jego ewentualnego bankructwa wielu błędnych kategorii. Przydawanie tej organizacji mnóstwa cech zarezerwowanych wyłącznie dla konkretnych jednostek, stanowi kategoryczny błąd, który prowadzi do mylnych wniosków na temat źródeł obecnego kryzysu finansów publicznych dotykającego niemalże wszystkie państwa Europy i świata.
Każda epoka miała swoich bohaterów, których przymioty osobiste (osobowościowe) odpowiadały pewnemu obowiązującemu ogólnemu wzorcowi bohatera (herosa).
Tytułowe pytanie samo w sobie jest prowokacją. Bo wielu zastanawia się w tym momencie: czy w ogóle można wychować bohatera? Odpowiadam: w dużym stopniu jest to możliwe. Oczywiście, człowiek i jego najgłębsze reakcje psychiczne są tajemnicą i nigdy nie przewidzimy z całą pewnością jego ostatecznych reakcji. Jednak możemy je uprawdopodobnić.